Bizim belli ki yakın zamanda güneye kaçıp yerleşmek gibi bir durumumuz yok, hatta yan mahalleye gidecek zamanı bile zor buluyoruz, bir de yaş haddinden henüz genç sayılırız, emekli hayatı bizi pek kabul etmez gibi geliyor. Olsa güzel olurdu ya da sıkıcı bilemiyorum.
Ama kendi yetiştirdiğin, baktığın, yaptığın veya pişirdiğin şeyi yemek ve sunmak başka bir duyguymuş. İnsan baya gururlanıyor. Çocuğunun ilk takdirnamesinin her açıdan ve ışıktan görünüşünü facebook'a koyan anneleri şimdi daha iyi anlıyorum. İnsan, herkes bilsin istiyor.
Yazlıkta sitede bizim evin hemen önüne 50 tane zeytin ağacı ekmişlerdi vakti zamanında. Yeni bir yazı yazmışlar. 'Lütfen zeytinleri toplamayınız' diye. Şaka mısın, şuursuz musun? İstanbullu adamın evinin önüne organik tarımın en gözde temsilcisi olan bir ağaç türünü ekiyor sonrada elleme diyorsun. Yaw He he. Şehirli adamız biz, zaten en büyük hasretimiz dalından kopartarak yemiş yemek, otoban kenarında yeşillik bulunca mangalın altını yakan bir topluluğa bir de caydırabilecekmiş gibi 'lütfen' yazmış. Elbette dinlemedik. Bir gece operasyonu ile eşimin uzun kolları sayesinde bir poşet zeytini aldık yanımıza. Onca zeytinin yanında bizim aldığımız binde biri gibi bir oran yalnız. Çünkü dedik ki 'Diğer gariban şehirlilere de bırakalım da bu keyfi yaşasınlar'. O kadar da düşünceliyiz yani. Eee İstanbullu olmak bunu gerektirir.
Zeytinleri tek tek çizdik bıçakla sonra kavanozlara koyup temiz içme suyu ile ağzına kadar doldurduk. Eve gelene dek Nadire teyze her gün kavanozların suyunu tazeledi ve 15 gün sonra salamura tuzu, defne yaprağı ve limon ile kışa kadar saklayacağımız kavanozları yaptık. Bu arada açtıktan 3 ay sonra hoop diye o kadar zeytini bitirdik. Aşkla yaptığımız için olduğunu düşünüyorum. Ya da O topladığı için. Ama bambaşka bir his ve tadı varmış kendi emeğinin.
Yaşasın EGE Yaşasın Zeytin
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder